Als er één woord is dat de carrière van Esteban Ocon domineert, is het ‘opoffering’.
Toen hij nog maar een veelbelovende kartcoureur was, verkochten de ouders van Ocon hun huis, legden ze hun banen stil en begonnen ze een leven op de weg, levend in een caravan en reizend van circuit naar circuit om de opkomende carrière van hun zoon te ondersteunen.
Opoffering dus – maar het werkte. In 2014 brak Ocon door in de wereld van de single-seaters, toen hij een zekere Max Verstappen versloeg en de Europese F3-titel won. Gestuurd door Mercedes won hij het GP3-kampioenschap het volgende jaar en was hij halverwege het seizoen van de DTM in 2016 toen hij de kans kreeg om Rio Haryanto te vervangen bij het Manor-team vanaf de Grand Prix van België.
Die kans leidde het volgende jaar tot een fulltime stoeltje bij Force India, waar zijn gevechten op de baan met zeer gewaardeerde teamgenoot Sergio Perez hem snel tot een rijzende ster maakten. Maar toen Lawrence Stroll, de vader van coureur Lance, halverwege 2018 ingreep om de financiële toekomst van het team veilig te stellen, was het einde verhaal voor Ocon, die aan het einde van het jaar opzij werd gezet om Stroll Jr. te laten overstappen van Williams.
Ocon wachtte geduldig af en na een jaar aan de zijlijn als reservecoureur van Mercedes, vond hij voor 2020 zijn weg terug naar een racestoeltje bij Renault, dat voor 2021 Alpine werd – toen zijn wachten eindelijk vruchten afwierp, toen hij zijn – en de eerste F1-overwinning van het beroemde Franse merk behaalde.
Niets in de motorsportcarrière van Ocon is gemakkelijk gekomen – maar als Ocon erin geslaagd is om terug te keren naar het F1-grid en bovenop het podium te staan, is dat door een combinatie van zelfvertrouwen, vastberadenheid en een talent dat tot de allerbeste behoort.
